بنا
بر این گزارش، اتوبوسرانی به عنوان یکی از اصلیترین وسایل حملونقل عمومی
که مورد استفاده همه اقشار جامعه به ویژه قشر متوسط و ضعیف است، متأسفانه
گذشته از سرویسدهی ضعیف و نامناسب، با مصوبه شورای شهر و نمایندگان منتخب
مردم تهران، در اقدامی غیرمنتظره، هزینه سفر با اتوبوسهای بلیتی و خطوط
اتوبوسهای تندرو را با افزایش 400 درصدی روبهرو کرده است و در زمان سوار
شدن چهار بلیت 25 تومانی و یا مبلغ 100 تومان از مسافران بدون رعایت مسافت
مسیر دریافت می شود.
این افزایش قیمت البته در اتوبوسهای بخش
خصوصی به گونهای دیگر بوده و مبلغ 25 تومان بر نرخ قبلی آن افزوده شده و
نرخ کرایه اتوبوسها از 125 تومان تا 200 تومان متفاوت است. برای مثال در
منطقه فلکه صادقیه هر مسیر نرخ ویژهای دارد که مبلغ 150 تومان، 175 تومان
و 200 تومان ـ بسته به مقصد آن ـ دریافت میشود.
هنگامی که بخش
خصوصی به ناوگان اتوبوسرانی پیوست، در روزهای نخست، استقبال کمی از آن شد.
تعداد اتوبوسهای بخش خصوصی کم بود و همیشه صفهای طویل برای اتوبوسهای
بلیتی وجود داشت؛ اما کمکم تعداد اتوبوسهای بلیتی کم و کمتر شد و در
برخی خطوط، به طور کامل جمعآوری شد و شاهد اتوبوسهای بخش خصوصی بودیم؛
اتوبوسهایی که از نظر کیفیت و خدماتدهی، تفاوتی با اتوبوسهای بلیتی
نداشتند! پس از آن شاهد پدید آمدن خطوط اتوبوسرانی تندرو BRT بودیم که در
بعضی خطوط باعث رضایت مسافران به دلیل سرعت جابهجایی بود، ولی کمکم نرخ
این اتوبوسها هم گران شد و در برخی خطوط، دردسرآفرین!
این گزارش
می افزاید، مدتی است که خطوط اتوبوسرانی تندرو تجریش به راهآهن ایجاد شده
که مسافران بسیاری را سرگردان کرده است. میدان ولیعصر که مرکز شهر و مرکز
خرید مردم است و ازدحام بسیاری در آن هست، دیگر سر خط اتوبوسها نیست و
اتوبوسهای آکنده از مسافر از تجریش به سمت این میدان حرکت میکنند. با
وجود یکطرفه بودن این خیابان، شاهد مادران بچه به دستی که از اتوبوس
آویزان هستند، پیرزنها و پیرمردهایی که قدرت حفظ تعادل خود را هم در
اتوبوس ندارند و ازدحام بیش از اندازه مسافران در ایستگاهها و اتوبوسها
هستیم.
معطلی طولانی مسافران در ایستگاه، فشار بیش از اندازه مردم
در اتوبوسها، افزایش تصاعدی نرخ کرایهها، وجود اتوبوسهای گاه قدیمی با
وضعیت ظاهری و تزئیات داخلی نامناسب (به جز خطوط BRT) از جمله مشکلات
فراوانی است که شهروندان تهرانی را رنجانده است که بررسی دلایل بروز این
مشکلات، به مصوبه شورای شهر و نپرداختن سهم دولت برای حملونقل عمومی شهر
تهران منتهی میشود؛ مشکلاتی که از زمان رئیسجمهور شدن دکتر محمود
احمدینژاد، شهردار سابق تهران و شهردار شدن دکتر قالیباف، آغاز و به همه
بخشهای حملونقل عمومی تهران تسری یافت.
نکته قابل توجه در بحث
افزایش کرایه اتوبوسها، مخالفتها و غیرقانونی اعلام شدن مصوبه شورای شهر
تهران است؛ مسأله جالبی که پیشتر نیز درباره افزایش قیمت سفر با مترو نیز
روی داد و سرانجام فرمانداری و استانداری تهران نتوانستند کاری از پیش
ببرند.
هرچند همواره برای مردم این پرسش مطرح است که چرا دولت، سهم
خود از حملونقل عمومی تهران را به شهرداری پرداخت نکرده و دستکم باعث
ایجاد بهانه برای افزایش کرایه حملونقل عمومی میشود؟!
در
اینباره باید گفت: چندی پیش، رئیس کمیسیون عمران شورای شهر تهران نیز
آشکارا اعلام کرده است، اگر دولت سهم خود را در حملونقل عمومی به شهرداری
پرداخت نکند، شهرداری برای جبران این کمبود، غیرمستقیم از مردم پول خواهد
گرفت!
آنچه مسلم است، این که اتوبوس وسیله حملونقلی است که همه
اقشار به ویژه شهروندان متوسط به پایین از آن استفاده میکنند و این
افزایش کرایه 400 درصدی برای این خانوادهها به ویژه خانوادههای پرجمعیت،
بسیار گران تمام شده و مشکلات معیشتی فراوانی را برایشان پدید میآورد.
نکته
مهمی که متأسفانه به تازگی از سوی مسئولان نادیده گرفته میشود، قربانی
کردن مردم در دعواها و اختلافات درونسازمانی و حکومتی است، چراکه همواره
مردم گرفتار شده و با انواع و اقسام مشکلات روبهرو میشود؛ گویا مسئولان
جایگاه این ولینعمتان خود را فراموش کرده و آنها را وجهالمصالحه مشکلات
و اختلافات خود میکنند.