پس از اینکه هواداران تراکتور پس از هر باخت بازیکنان را تشویق می کردند پس از کوچکترین اعتراضی برخی بازیکنان احترام آنان را زیر پای گذاشتند و با پاره کردن پیراهن تیمشان اعتراض خود را نشان دادند!
پس از صعود تراکتور به لیگ برتر همگان مشاهده کردند که بزرگترین امتیاز این تیم نسبت به سایر تیم ها بهره مندی از هواداران انبوه است که در همه حال حامی تیم خود بودند.
تراکتور توانست نتایج درخشانی بگیرد و کم کم توانست برای خود نامی دست و پا کند و بیشتر بازیکنان این تیم در کشور شناخته شدند.
اما مهمترین دلیل نتایج درخشان تراکتور این بود که هواداران تراکتور قصد داشتند تا فرهنگ جدیدی را به فوتبال ایران تزریق کنند، آنها قبل از شروع هر بازی و همچنین پس از پایان هر بازی بدون توجه به نتیجه بازی تمامی بازیکنان را مورد تشویق قرار می دادند.
بزرگان بسیاری به تبریز آمدند و رفتند و همگی سخن از دانش فوتبالی هواداران تراکتور بر زبان آوردند که نشانگر این است که هواداران تراکتور معنای کامل "هوادار حرفه ای" را به نمایش گذاشته بودند؛ آری قلعه نویی ، مایلی کهن ، مرفاوی ، ابراهیم زاده و دیگر بزرگان فوتبال کشور اقرار کردند که آرزو دارند روزی در چنین تیمی به مربیگری بپردازند و با چنین هوادارانی همراه باشند.
هوادار تراکتور ترجیح می داد پس از دریافت گل برخلاف هوادار دیگر تیم ها به توهین علیه مدیر عامل و مربی و بازیکن خودی نپردازد و بلعکس آنان را تشویق کند تا آنان بدانند که هوادار آنها را تنها نخواهد گذاشت و پشت آنها را محکم کرده است.
هوادار تراکتور آنروز که پس از دریافت چندین گل باز هم شعار "عیبی یوخ" را سر می داد هرگز تصور نمی کرد که افرادی از این شعار سوء استفاده کنند و هوادار تراکتور را افرادی تصور کنند که فقط برای سرگرمی به ورزشگاه آمده اند و نتیجه برای آنها اهمیتی ندارد.
آری برخی افراد که عادت داشتند در تیم های بزرگ و حتی در تیم های ملی با اشتباه کوچکی توهین به ناموس را تحمل کنند، حال پس از مدتی حضور در تراکتور و مشاهده فضای فوتبالی تبریز نتوانند اعتراض هوادار را نسبت به بازی خود تحمل کنند.
بازیکنی که 90 دقیقه در زمین مسابقه پیاده روی می کند و پولهای میلیاردی را به جیب می زند باید بداند این هوادار است که پس از هر پیروزی خوشحال می شود و پس از هر شکست نیز با چشمانی پر از اشک رهسپار منزل می شوند و اندوه خود را به فضای خانواده خود نیز می کشند.
بازیکنی که پس از باخت در سنگفرش قدم می زند و به دنبال فرشته آرزوهای خود می گردد هرگز نمی تواند حس و حال چنین هواداری را درک کند؛ از بازیکنی که هنوز تفاوت فوتبال تبریز را با چاله میدان نمی داند، نمی توان بیش از این انتظار داشت.
بازیکنی که پس از 80 دقیقه بازی خسته کننده نمی تواند برای اولین بار اعتراض هواداری را تحمل کند که همیشه همراه او بوده و پس از زدن گل به سمت آنها می دود و با بدترین شکل به آنها توهین می کند.
بازیکنانی که بارها دروازه های خالی حریف را با آسمان ورزشگاه ها اشتباه گرفته اند پس از پایان بازی رو به این هواداران ناسزا می گویند.
و بازیکنی که بارها با سانتر های اشتباه خود آه هواداران را بلند کرده پیراهن خود را پاره می کند و آن را به سوی هواداران پرتاب می کند و زمین مسابقه را بدرود می گوید.
حال این سوال برای هوادار پیش می آید که چرا ارزش پیراهن تراکتور برای چنین افرادی مشخص نیست و چرا باید افرادی که چنین لیاقتی ندارند در چنین تیمی حضور داشته باشند؟!
امیدواریم باشگاه بتواند برای یک بار هم که شده از خود کشش نشان دهد و در مقابل چنین افرادی محکم بایستد و نشان دهد که توانایی این را دارد که برای چنین هوادارانی ارزش قائل شود.
یادداشت از امیر توپچی پور