عکس: راه رفتن بر روی آتش در روز عاشورا

نظرات 2 + ارسال نظر

روانسر پی سی 1389/09/27 ساعت 20:45 http://ravansarpc.mihanblog.com

سلام دوست خوبم. وبلاگت خیلی زیباست.
بهت تبریک می گم. [گل]
به من هم سر بزن.
در ضمن اگر مایل به تبادل لینک با ما هستید، ابتدا ما رو با نام " روانسر پی سی " و آدرس :
http://ravansarpc.mihanblog.com در وبلاگ خودتون لینک کنید. سپس به ما خبر بدید تا در اسرع وقت
لینکتون در وبلاگ درج شود.

آدرس ما : http://ravansarpc.mihanblog.com

مهدی 1389/09/29 ساعت 13:41 http://love-with-no-reason.blogfa.com

به هر مطلبی اعتماد نکنین.
اگه این عکس واقعا مریوط به مراسم عاشوراست باید 4 تا پارچه و ... هم اطرافش میبود .
درسته که خیلی کارهای نادرست انجام میشه از قبیل قمه زنی و ... ولی دیگه این خبر رویترز نشونه بی سوادی کامل بود ! من اسم این کار رو میگذارم داشتن علم !!!
اگه درست یادم باشه تو کتاب علوم زمان مدرسمون این مطلب گذاشته شده بود. با یه سرچ ساده صفحه زیر رو دیدم :

۱۳۸٤[QUOTE]

راه رفتن روی آتش : جادو یا علم؟
هزاران سال است که در کشورهای شرقی مراسم شگفت انگیز راه رفتن روی زغال گداخته برگزار می شود.افرادی روی زغال داغ راه می روند,بدون آن که دچار سوختگی شوند.چگونه این کار امکان پذیر است؟آیا این افراد قدرت های فرا طبیعی دارند؟چگونگی اجرای این مراسم را به خوبی می توان به کمک مفاهیم علمی توجیه کرد. نخستین عامل مهم در انجام این کار، ظرفیت گرمایی پا هاست. چون بافت بدن انسان به طور عمده از آب تشکیل شده است، از این رو ظرفیت گرمایی ویژه نسبتاً زیادی دارد. بنابراین برای آن که دمای پاها به طور قابل ملاحظه ای تغییر کند، باید مقدار زیادی انرژی از زغال به این اندام ها منتقل شود. چون مدت زمان تماس پاها با زغال گداخته نسبتاً کوتاه است،فرصت چندانی برای انتقال انرژی به پاها وجود ندارد،به طوری که دمای آنها آن چنان افزایش نمی یابند که آسیب ببینند.
از سوی دیگر،اگر چه دمای سطح زغال زیاداست،اما لایه گداخته سطح آن بسیار نازک است.از این رو،مقدار انرژی موجود برای گرم کردن پاها کمتر از آن است که انتظار داریم.این واقعیت،تفاوت بین دما و گرما را به خوبی آشکار می سازد. در واقع،گرما مجموع انرژی جنبشی ذره های تشکیل دهنده یک ماده است و دما انرژی جنبشی ذره های سازنده آن را مشخص می کند. گرمای یک ماده به مقدار آن ماده بستگی دارد.به عنوان مثال، گرمای 10 گرماز یک ماده در یک دمای معین ، 10برابر گرمای یک گرم از همان ماده در آن دماست. از این رو، اگر ذره های بسیار ریز و گداخته ای که به هنگام تراشکاری یا جوشکاری فلزها به اطراف پراکنده می شوند،به پوست بدن برخورد کنند آسیبی به شما نمی رسانند، زیرا اگر چه دمای این ذره ها بسیار زیاد است ، اما جرم آن ها به اندازه ای ناچیز است که گرمای قابل ملاحظه ای ندارند. لایه گداخته بسیار نازک روی زغال نیز همین ویژگی را دارد.
عامل سومی کهبه این افراد کمک می کند تا بتوانند روی زغال گداخته راه بروند، پدیده ای است که نخستین بار یک فیزیک دان آلمانی به نام یوهان لیدن فراست(leidenfrost¸j.G.) به آن پی برد.
اثر لیدن فراست به پدیده ای گفته می شود که به قطره های آب اجازه می دهد روی یک جسم داغ (مانند ماهی تابه ی داغ) برای مدت نسبتاً طولانی بلغزند، بدون آن که تبخیر شوند. علت این پدیده آن است که ناحیه ای از قطره که در تماس با سطح داغقرار دارد، تبخیر شده و لایه ای از گاز به وجود می آید. این لایه مانع از انتقال گرما به بقیه قطره می شود و به قطره امکان می دهد تا برای مدت بیشتری روی سطح داغ باقی بماند. قطره های عرق پای این افراد نیز همین اثر را دارد افزون بر این، چون این مراسم معمولاً در شب اجرا می شود، چمن مرطوبی که در اطراف بستر زغال وجود دارد ، پای شخص را نمناک کرده، رطوبت لازم برای پدیده لیدن فراست را فراهم می کند. بنابراین، اگر چه راه رفتن روی آتش، کار شگفت آوری است، اما دلایل علمی محکمی وجود دارد که امکان انجام این کار را توجیه می کند.
البته،تمرین کافی و بستر مناسب زغال نیز ضروری است.
[/QUOTE]